Γονείς ναι αλλά ζευγάρι όχι

Συναντώντας γονείς παιδιών όλων των ηλικιών και μιλώντας μαζί τους, διαπιστώνω πόσο θάρρος και δύναμη προσδίδει σε κάποιους η γονεϊκότητα. Ειδικά όταν τα πράγματα δεν εξιλίσσονται όπως τα ονειρεύτηκαν. Άνθρωποι που ξεκίνησαν με πλήθος συναισθημάτων να ζουν μαζί, να μοιράζονται τις ζωές τους και έφτασαν να γίνουν οικογένεια και να φέρουν στον κόσμο παιδιά, δοκιμάζονται σκληρά όταν η μεταξύ τους σχέση παύει να ανθίζει και να καλλιεργείται. Η λήξη μιας συντροφικής σχέσης γίνεται ιδιαίτερα περίπλοκη όταν στην οικογένεια υπάρχουν παιδιά. Γιατί εκεί το πρώην ζευγάρι καλείται να παραμείνει "μαζί" σε ό, τι αφορά τα παιδιά, βάζοντας στην άκρη τα όποια συναισθήματα, πληγές, διαμάχες και διαφωνίες προσωπικής φύσης. Υπάρχουν, λοιπόν, πολλοί εκεί έξω, άνδρες και γυναίκες, πρώην σύζυγοι, πρώην σύντροφοι, που γενναία και με ανεκτίμητο κουράγιο επιχειρούν να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους, καλύτερο κι από εκείνο που ίδιοι φαντάστηκαν ποτέ, για να προστατέψουν τα πλάσματα που έφεραν στον κόσμο από τον ίδιο τους τον εγωισμό. Οι προσπάθειές τους δείχνουν μεγαλείο ψυχής και αληθινή αγάπη. Ακόμα κι όταν λυγίζουν, σφίγγουν τα δόντια και ξανασηκώνονται και συνεχίζουν να προσπαθούν για τα παιδιά τους και τότε δίκαια μπορεί κανείς να σκεφτεί, ότι ακόμα κι αν σήμερα δεν είναι πια συντροφικό ζευγάρι, κάτι στον πυρήνα και των δυο έμοιαζε και τους ένωσε κάποτε. Σύντροφοι που επιλέξανε να ζούνε χωριστά μπορούν και παραμένουν γονείς για τα παιδιά τους με τρόπο αξιοθαύμαστο και παραδειγματικό.