Δεν ξεπερνώ έναν θάνατο. Δεν ξεχνώ μια απώλεια. Δεν μου περνάει κάποια στιγμή. Αυτό που συμβαίνει στ’ αλήθεια είναι ότι με τον καιρό μαθαίνω να ζω χωρίς. Ο τεράστιος χώρος που καταλαμβάνει μέσα μου μια απώλεια τη στιγμή που τη βιώνω, γίνεται όλο και μικρότερος με το πέρασμα του χρόνου. Μέχρι που κάποια στιγμή βρίσκει το μέγεθος και τη θέση της μέσα μου και γίνεται ένα με την ύπαρξή μου.
Αν καταφέρω να πενθήσω όσα χάνω, αν αφήσω τον πόνο και όλα τα συναισθήματα που συνοδεύουν μια απώλεια να βιωθούν στην ένταση και στη διάρκεια που τα αισθάνομαι, τότε κάποια στιγμή θα μπορέσω να δημιουργήσω μέσα μου το μέρος εκείνο που θα χωρά όλα αυτά που δε θα χαθούν ποτέ από εκείνον που χάθηκε.
Ο θάνατος ενός δικού μας δεν ξεπερνιέται, ούτε ξεχνιέται. Βιώνεται έντονα, επηρεάζει την ολότητά μας και μας αλλάζει ουσιαστικά. Ωστόσο, ο θάνατος δεν αποτελεί το οριστικό τέλος. Χάνεται η ζωή με τον τρόπο που την ξέραμε ως τη στιγμή της απώλειας, αλλά υπάρχει πάντα μια σύνδεση που παραμένει αδιάλειπτα ζωντανή με τους ανθρώπους που κάποτε ακούμπησαν την ψυχή μας. 