Ξεχνάμε. Στιγμές, λόγια, καταστάσεις. Ξεχνάμε αιτίες και σκηνικά. Ακόμα κι αν επενδύσαμε πολλά σε κάτι κάποτε, το ξεχνάμε. Κι αν πονέσαμε πολύ, θυμώσαμε ή χαρήκαμε, πάλι ξεχνάμε. Το μυαλό μας είναι αξιοθαύμαστο όργανο, αλλά δεν παύει να έχει τους περιορισμούς που του επιβάλλει η φύση. Μοιραία, λοιπόν, ξεχνάμε.
Θυμόμαστε. Μυρωδιές, γεύσεις, μελωδίες. Θυμόμαστε αισθήσεις και εμπειρίες. Θυμόμαστε να νιώθουμε οικεία και άνετα. Απροσδιόριστα γνώριμα με ανθρώπους που έλειψαν καιρό. Βολικά και ασφαλείς σε μέρη που δεν περπατήσαμε για χρόνια, αλλά τα βήματα μας έφεραν εκεί σήμερα. Θυμόμαστε να γελάμε, να κλαίμε, να μοιραζόμαστε. Τα μάτια μας, το σώμα μας, η ψυχή μας αναγνωρίζουν τις άλλες ψυχές με τις οποίες έχουμε συνδεθεί και φέρνουν στο τώρα κομμάτια του χθες που ο καιρός έκανε να ξεθωριάσουν.
Η ζωή κάνει κύκλους. Οι σχέσεις κάνουν κύκλους. Το τέλος και η αρχή παραμένουν σχετικά. Όπου κι αν βρισκόμαστε, οι κύκλοι της ζωής μας περιέχουν όλη την αγάπη, τη φροντίδα και το νοιάξιμο που δώσαμε και πήραμε ως τώρα. Η αγάπη αποτελεί το μεγαλύτερο δώρο των ψυχών. Μοιράσου, δώσε, αγάπα.