Η εφηβεία αποτελεί μια περίοδο πολύ απαιτητική τόσο για τα παιδιά, όσο και για τις οικογένειες που τα περιβάλλουν. Η ανάγκη για αυτονομία και ατομική λήψη αποφάσεων εντείνεται, ενώ την ίδια στιγμή ενυπάρχουν η παιδικότητα, η αφέλεια και η παιδική τρυφερότητα. Οι γονείς υποβιβάζονται στην ιεραρχία των σημαντικών, δίνοντας τη θέση τους στους συνομηλίκους φίλους και φίλες. Η οριοθέτηση των εφήβων φέρνει εντάσεις και ενστάσεις. Οι φόβοι των γονιών γιγαντώνονται και η αγωνία τους για την ασφάλεια και τη σωστή καθοδήγηση των παιδιών τους, επιφέρει αυξημένο άγχος και αναστάτωση στην οικογενειακή λειτουργία.
Το μοίρασμα των εμπειριών με άλλες οικογένειες, η εξάσκηση στον διάλογο με λιγότερες διδαχές, η σιωπηλή παρουσία και η αναζήτηση συμβουλευτικής υποστήριξης αποτελούν μόνο κάποιες από τις επιλογές που έχουν στη διάθεσή τους οι γονείς προκειμένου να διαχειριστούν πιο αποτελεσματικά τις δυσκολίες που συναντούν. Τα παιδιά στην εφηβεία έχουν ανάγκη από γονείς που τα αποδέχονται, τα ακούν και τα αντέχουν πάνω και πέρα από τα σκαμπανεβάσματα και τις προκλήσεις.
Η αγκαλιά της οικογένειας, όταν αυτή είναι ευέλικτη και προσαρμοστική, παραμένει πάντα το πιο ασφαλές και αναγκαίο μέρος για τους εφήβους.