Όταν υπάρχει θέληση, πάντα υπάρχει τρόπος. Μαθαίνουμε σε κάποια μοτίβα λειτουργίας, απαραίτητα για την καθημερινή μας επιβίωση και την ανταπόκριση στις απαιτήσεις ρουτίνας. Όλα αυτά είναι σίγουρα χρήσιμα και διευκολύνουν τη ροή μας. Δεν είναι όμως αμετάκλητα ούτε η αποτελεσματικότητά τους διαρκεί για πάντα. Αυτό σημαίνει ότι πολλές φορές θα κληθούμε να τροποποιήσουμε συνήθειες και τακτικές που παύουν να μας ικανοποιούν, καθώς οι συνθήκες της ζωής μας αλλάζουν και απαιτούν την προσαρμοστικότητά μας. Καθετί γύρω μας και μέσα μας που μετακινείται, μοιραία μετακινεί εμάς και κομμάτια μας που σχετίζονται με αυτό. Λίγο παραπέρα, μετακινεί και τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά και γύρω μας. Συχνά αισθητά, συχνότερα ανεπαίσθητα. Η εμμονή μας σε προηγούμενες πρακτικές που σήμερα μπλοκάρουν την εξέλιξη και την ικανοποίησή μας δεν είναι βοηθητική. Αντίθετα, η αποδοχή των αλλαγών, το αγκάλιασμα του νέου εαυτού, η καλλιέργεια εσωτερικής ειρήνης με όσα νέα μοτίβα υιοθετούνται, διαμορφώνουν μια ομαλή διαδρομή για συμφιλίωση με κάθε μετάβαση. Ο εαυτός μας παραμένει εύπλαστος και προσαρμοστικός όσο τον σεβόμαστε και αφουγκραζόμαστε τον παλμό μας κάθε στιγμή, αβίαστα, χωρίς επίκριση, και με πολλή πολλή αγάπη. Όπως ακριβώς μας αξίζει.