Η δύση

Πόσα ηλιοβασιλέματα έχεις απολαύσει; Είναι τα χρώματα που δημιουργούν τη μαγεία. Ο ήχος της θάλασσας που συνοδεύει την εικόνα μπροστά σου. Η δύση που λαχταράς να δεις, έχει μέσα της κάτι μελαγχολικό. Ένα τέλος, οριστικό και χωρίς επιστροφή. Μοναδικό και ανεμπόδιστο. Το δειλινό που χαζεύεις, κυλά και παίρνει μαζί του ό, τι σου έφερε το σήμερα, ό, τι έχτισες και δεν προστάτεψες, όσα κυνήγησες μα δεν ασφάλισες, όλα εκείνα τα δικά σου που παραμέλησες να φροντίσεις. Όσο το φως λιγοστεύει, τόσο πιο ασαφή και ακαθόριστα γίνονται όσα έχεις. Μέχρι που φτάνει η δύση, αυτή η υπέροχη ώρα που μέσα στη μαγεία της, χωρίς να το καταλάβεις, σε προσκαλεί να αποχαιρετήσεις όσα ολοκλήρωσες, όσα εκπλήρωσες, όσα δε σου ανήκουν πια. Γαλήνια μα όλο και πιο σκοτεινή, γεμάτη μα έτοιμη να σε αδειάσει ολοκληρωτικά, η δύση θα φέρει λίγο παρακάτω το απόλυτο σκοτάδι. Το σκοτάδι στο οποίο θα βυθιστείς χωρίς έλεγχο, εκείνο στο οποίο θα χάσεις και ίσως θα χαθείς, εκείνο που δεν προέβλεψες, δεν είδες να έρχεται, έφτασε πια και είσαι αντιμέτωπός του. Στο επόμενο δειλινό που θα λαχταρίσεις να συναντήσεις, θα ξέρεις πως κάτι τελειώνει, θα ξέρεις πως ακολουθεί το πλήρες σκοτάδι, ένα γεμάτο κενό, μέχρι την επόμενη ανατολή. Μέχρι το καινούριο φως. Μέχρι την αναγέννηση της επόμενης μέρας.