Τα δάκρυα είναι η βροχή της ψυχής. Ξεπλένουν τον πόνο, καθαρίζουν τις πληγές και ξεδιψούν τον ψυχισμό, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία, την νέα αρχή, την ανάπτυξη. Τα δάκρυα δε στεναχωρούν, απλά αποκαλύπτουν μια στεναχώρια. Δεν πονάνε, είναι ο ίδιος ο πόνος που βιώνεται. Τα δάκρυα λυτρώνουν όλα εκείνα που τα λόγια δε χωράνε να εξηγήσουν.
Πολλές φορές οι θεραπευόμενοι θα κλάψουν κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας. Όσοι βρίσκονται έξω από αυτό, συχνά δεν κατανοούν το νόημα του κλάματος στη θεραπεία. Τα δάκρυα για κάποιους αποτελούν το άφημα, την εκτόνωση, τη λύτρωση, την στροφή, την εξέλιξη, την αρχή ή το τέλος. Έχουν τόσες ερμηνείες όσοι είναι και οι άνθρωποι που τα απελευθερώνουν. Τα δάκρυα, μια τόσο φυσική αντίδραση του οργανισμού μας, έχουν τη δύναμη να μας ανακουφίσουν και να μας δώσουν ώθηση. Δεν είναι ένδειξη αδυναμίας, δεν είναι μειονέκτημα. Τα δάκρυα συνιστούν κομμάτι της ροής της ενέργειάς μας, χρειάζονται όχι παρεμπόδιση, αλλά διευκόλυνση. Όπως οι σταγόνες της βροχής, τα δάκρυά μας βρίσκουν τον δρόμο μόνα τους…