Πεθαίνουμε όταν δεν αποδεχόμαστε. Όταν οι αλήθειες μας δεν είναι ανεκτές. Όταν η ειλικρίνεια απομακρύνει αντί να πλησιάζει. Πεθαίνουμε όταν η ζωή μας δεν κατακλύζεται από αγάπη. Όταν τα πρέπει καθορίζουν την εικονική μας ευτυχία και επιτυχία. Όταν η ψυχή μας χτυπιέται από την επίκριση και την απόρριψη. Πεθαίνουμε όταν αφηνόμαστε στην κοινή λογική, την κοινή γνώμη και ό, τι άλλο “κοινό” περιέχει αυτός ο κόσμος. Πεθαίνουμε όταν περνάμε τις στιγμές μας δηλητηριάζοντας καθετί αυθεντικό και όμορφο με το φαρμάκι της κριτικής και της υποτίμησης.
Ακόμα κι αν είμαστε οργανικά ζωντανοί, δε ζούμε χωρίς αγάπη και αποδοχή. Απλά υπάρχουμε. Η ζωή παίρνει χρώμα και παλμό μόνο μέσα από τη σύνδεση και το πλησίασμα. Με εμάς. Με τους άλλους. Με το σύμπαν.