Πολλές φορές βλέπω τους ανθρώπους απογοητευμένους. Μιλάω μαζί τους (και με τον εαυτό μου) και διαπιστώνω ότι η απογοήτευση συνδέεται με τους άλλους. Κι όσο το σκέφτομαι και το διερευνώ περισσότερο, διαπιστώνω μια δυσπιστία μου για το κατά πόσο μπορεί να ευθύνονται “οι άλλοι” για τα δικά μου συναισθήματα. Και κάπως έτσι καταλήγω -απογοητευμένη από εμένα- στην ιδέα ότι η απογοήτευση που νιώθουμε έχει να κάνει μόνο με εμάς τους ίδιους. Με τις επιλογές μας, τις κινήσεις μας, τον τρόπο μας (τον πολλές φορές λανθασμένο τρόπο μας) να δείξουμε όσα λαχταράμε, να μας καταλάβουν, να πλησιάσουμε, να συνδεθούμε. Κι ίσως αυτός ο τρόπος τελικά να φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα. Αυτό που δε θελήσαμε ποτέ.
Τι κάνουμε τότε; Η αξία της ζωής είναι ανεκτίμητη και εφόσον είμαστε ακόμα εδώ, ζωντανοί, το αίσθημα της απογοήτευσης μπορεί να αποτελέσει μια καλή αφορμή να αναζητήσουμε τρόπους επανόρθωσης. Τι σημασία έχει αν κάνουμε λάθη; Αυτά είναι συνυφασμένα με την ύπαρξη και τη δράση μας. Η ουσία βρίσκεται στην έμπρακτη προσπάθεια να αποκαταστήσουμε, να διορθώσουμε, να δείξουμε όσα πραγματικά κουβαλά η ψυχή μας. Η απάντηση στην απογοήτευση είναι η συγχώρεση, και η συγχώρεση ξεκινά και τελειώνει στον εαυτό μας. 